Out of the Gate” is het eerste soloalbum van Alessandro Corvaglia, de onmiskenbare stem van verschillende bands en projecten gerelateerd aan de Italiaanse en internationale progressieve rock zoals Delirium, La Maschera di Cera, Hostsonaten en Mr. Punch. Zijn carrière zit vol met platen die hebben bijgedragen aan het definiëren van de coördinaten en het geluid van de Italiaanse prog uit het derde millennium, maar dit alles ontbrak nog aan een fundamenteel stuk dat hem volledige artistieke vrijheid zou geven, een uitgang uit die metaforische ‘poorten’ die tot nu toe beperkt de zeggingskracht.

Alessandro Corvaglia heeft muziek altijd op een gepassioneerde en intuïtieve manier geleefd, en dit aspect komt volledig naar voren in deze 10-delige collage, geschreven over een periode van 15 jaar (2006-2020), parallel aan zijn gebruikelijke singer/songwriter-activiteit. Daarom is dit Corvaglia’s definitieve kans om stoom af te blazen over een aantal actuele kwesties, zoals de tragedies van migranten die stierven op zee (“Beloofd land”), de absurde conflicten die humanitaire instellingen treffen door ziekenhuizen of andere gebouwen te vernielen (“White Ghosts ”), culturele en sociale barbaarsheid gevoed door ‘bloggers’ (“Preaching on line”), allemaal vermengd met autobiografische elementen (“Where have I been?”, “… and the Lady Came in”, “Out of the Gate”) en een korte visionaire reis (“The Night of the Eyes”).
Out of the Gate” klinkt als een plaat uit de jaren ’70, bedacht door muzikanten die, hoewel ze in staat zijn om de meest complexe prog-rocksuites te componeren, zich in plaats daarvan concentreren op melodie, de kracht van eenvoud en de kracht van de arrangementen; het is geen toeval dat het album twee eerbetoon bevat aan gitarist Gordon Giltrap (het nog niet eerder uitgebrachte “A Deed Within a Dream” en het arrangement van “12 Towers”, een nummer dat Giltrap zelf aan Corvaglia heeft gegeven ter gelegenheid van dit album): de essentie van zijn composities komt hier duidelijk naar voren, evenals de invloed van de meest directe en ‘catchy’ nummers geschreven door progressieve rockbands als King Crimson, Genesis en Caravan, gecombineerd met het expressieve charisma van ex-Marillion Fish; dat alles gaat uitzonderlijk samen in de elf minuten van het eindigende titelnummer, een werk vol tinten afsluiten dat verrast bij elke nieuwe luisterbeurt!